Herstelproces

Gewenning is oké

Mijn verhaal

Ik kom uit een heel stabiel gezin. Lieve ouders, succesvolle broer, een rustige en gestructureerde omgeving. Ik paste me daarbinnen aan, maar heb nooit echt het gevoel gehad dat ik mezelf was. Ik leerde dat je emoties in de hand moest houden en dat een redelijk gesprek voeren meer van belang was. Dat kon ik niet. Ik huilde als ik boos was, reageerde volgens mijn ouders altijd te heftig. Maar ik voelde zoveel van binnen. Hoe kon ik dat nu omzetten in redelijkheid zodat ik rustig en weloverwogen in gesprek kon gaan? Niet, is mijn ervaring. En nog steeds niet. Pas toen ik uit huis ging vond ik uitlaatkleppen. In het uitgaan, in zo lang doorgaan tot mijn energie op was, in teveel drinken, en uiteindelijk in mezelf lichamelijk beschadigen. Pas op dat punt voelde in een zekere rust. Een kort moment van leegte, stilte en even helemaal niks. Daarna de schaamte, dus het leverde me niks op, behalve een steeds slechter gevoel over mezelf. De ene foute relatie na de andere volgde, ik liet mensen in de steek, kwam afspraken niet na, kwam financieel in de problemen. Ik had geen idee waarom ik deed wat ik deed, maar kon er ook niet een andere draai meer aan geven. In de jaren daarna therapie na therapie, psycholoog na psycholoog, dagbehandeling met diagnose Borderline. En ik ging stug door, deed een opleiding tot dramadocent en bleef mezelf beetje bij beetje afmatten. Tot ik afgestudeerd was en niet meer kon. Ik trok aan de bel bij de GGZ. Heb een week vrijwillig doorgebracht op de opname voor ik voor de tweede keer een dagbehandeling startte. Ik voelde me niet begrepen door de hulpverleners en schopte overal tegenaan. Waarom horen ze met niet? Ze vinden me lastig, maar ik wil alleen iemand die me beter begrijpt dan ik zelf doe op dit moment.

Ik kreeg medicijnen. Veel medicijnen. Ik maakte er ook graag misbruik van. Samen met de alcohol en net een paar pillen teveel was ik van de wereld. Opnieuw was dat eventjes rust. Rust van alles wat ik verkeerd deed, even niet die emoties en het schuldgevoel, rust van iedereen die mij vertelde wat ik moest doen. Vooral even weg van mezelf. Een omslag kwam toen ik merkte dat ik overdag zo van de wereld was van de medicatie dat ik een aantal dagen kwijt was in mijn geheugen. En zoals ik wel meer dingen drastisch aanpak, besloot ik abrupt met alles te willen stoppen. Samen met mijn behandelaar heb ik kunnen stoppen met de medicijnen, de drank en het beschadigen. Ik voel me nog steeds heel vaak niet op mijn plek. Ik merk dat ik vaak dingen anders voel, beleef en uit. Ik heb nog steeds een hekel aan mezelf. Ik zou nog steeds het allerliefst mezelf helemaal stuk maken. Het verschil zit m erin dat ik het niet meer doe. Ondanks dat alles ben ik mezelf gewend en die gewenning vind ik oké.