Herstelproces

Rustpauze

stronk

Er ligt een lange weg achter me,
ik ga zitten en word stil
ik kom tot rust en denk na,
en weer is de Schepper aanwezig !

Een geweldige tekst die mooi wordt uitgebeeld op de bijgaande foto.

Ik denk dat het voor veel mensen geldt, voor de een wat meer dan voor de ander, maar toch komt iedereen een keer op dit punt.
Het punt van bezinning en overdenking. Wat stelt je leven voor, is het geworden wat je had verwacht, is het ook daadwerkelijk wat je wilt?

Normaal gesproken noemen we dit punt vaak de midlife crisis. Mensen bepalen dan of ze tevreden zijn met hoe het gaat of niet en gaan dan eindelijk de dingen doen die ze altijd al hadden willen doen, bij mannen is het gaan motorrijden daar een veel gebruikt voorbeeld van.
Er is echter ook een groep mensen waarbij dit geen midlife crisis is maar een totale levenscrisis.

De houtstronk van de foto maakt dit eigenlijk wel erg duidelijk, rechts van de persoon is de stronk erg verward. Deze verwarring bestaat uit alles wat zij in hun leven hebben meegemaakt, vaak ervaringen die erg traumatisch zijn maar genegeerd zijn, door de omgeving en ook door de betreffende persoon.

Op het moment dat de ervaring/trauma ontstaat toont iedereen begrip en medelijden, daarna gaat men al snel over tot de orde van de dag en verwachten dat het slachtoffer dat ook doet. In de meeste gevallen doet deze dat dan ook, iedereen wil voldoen aan de verwachting van de maatschappij.

Wat iedereen vergeet is dat de  gebeurtenis de rest van het leven meegedragen word. Dit beïnvloedt dan ook het hele levensverloop. Meestal zelfs dusdanig dat het trauma groeit. En elke negatieve gebeurtenis wordt daar aan toegevoegd. De dikke stronk wordt omgeven door een slingerende tak, die weer wordt omgeven door allerlei kleine slingerende takjes. Het gevolg is een gigantische, ingewikkelde knoop die ook nog eens erg strak aangetrokken wordt door de omgeving en maatschappij. Probeer die maar eens te ontwarren zonder pijn en verdriet.

Omdat de maatschappij de knoop steeds strakker trekt ( stel je niet aan, het is al zolang geleden, iedereen heeft wel eens wat etc.) ga je al snel denken dat ze gelijk hebben, je wilt graag voldoen aan de verwachting die iedereen van je heeft. Dus doe je wat er verwacht word en cijfer je jezelf weg, ik zal het wel niet goed zien, het ligt aan mij, ik doe alles fout dus laat ik maar naar anderen luisteren. Het zelfvertrouwen en de eigenwaarde verdwijnt, misschien zelfs wel beneden vriespunt. Met een beetje geluk kom je via de huisarts bij een gevestigde psycholoog of psychiater terecht, deze proberen je te helpen om weer een beetje op de goede weg te komen. Dus word je in een hokje geduwd, standaard medicatie voorschrift ( wie heeft er nou nog geen oxazepam geslikt ) en je bent weer beter.

Eerlijk is eerlijk, voor sommige mensen werkt dit prima en is het genoeg. Maar er is een groep mensen waarvoor dit jammer genoeg niet werkt. Het leven, de gedachten zijn zo ingewikkeld geworden dat er geen medicijn tegen opgewassen is. En hiervoor is er jammer genoeg geen begrip, niemand begrijpt de gedachtengang en het gevoel dat deze mensen hebben , met alle gevolgen van dien. Depressie, verslaving, sociale isolatie en zelfs levensbeëindiging zijn het gevolg.

Voor deze mensen is het te hopen dat ze op een plek als De Hezenberg terechtkomen. Een plek vol warmte en begrip, waar je jezelf kunt zijn. Een plek waar mensen je helpen alles een beetje een plaats te geven zodat je weer verder kunt. Het vlakke stuk van de boomstam staat voor deze plek. Rust, hulp en nadenken voordat je weer verder gaat. Na deze rustpauze zijn er twee mogelijkheden, zoals rechts op de boomstam te zien is. In mijn ogen kun je kiezen om door te gaan zoals het was of het omarmen van wie je bent, dus het omarmen van het leven. Gewoon omdat je het waard bent.

Ik weet wel welke keuze ik maak, en jij?