Herstelproces

Januari 2016, Vandaag.

Iemand die belangrijk voor me is appt: “Gelukkig schijnt de zon vandaag!”

Ik zie de schaduw op dagen als deze. Al is het niet koud en had ik me verheugd op een eerste Lentedag, ik voel me kouder dan gisteren en hopelijk kouder dan morgen. Ik weet dat ik er vandaag niks aan kan veranderen. “Ik kom je af en toe wel een schop onder de kont geven”. Het is ontzettend lief bedoeld. Daar waar het mij even niet lukt positief te denken, geeft ze me een duwtje.

Hoe vertel ik haar dat ik niet anders doe dan mezelf voortduwen, mezelf hele dagen door schop. Het liefst naar beneden. Het is toch niet te doen voor iemand die me lief is, dit maar steeds te moeten aanhoren. Ik geef zelf wel het commentaar. Zeur toch niet zo, hou op met dat geklaag, kijk eens hoeveel mooie dingen je om je heen hebt, je bent verwend en lastig. En ja, ik voel me meer dan schuldig. Ik heb een prachtige dochter, de vrolijkste en liefste die ik me maar kan voorstellen. Hoe durf ik me zo te voelen!

“Zie je dan de mooie dingen niet? Je denkt teveel na, je voelt teveel.” Het is wat lastig te zien aan de andere kant van de telefoon, maar ik kan niet anders dan instemmend knikken. Het klopt allemaal. Ik doe vandaag de dingen dan maar op de automatische piloot. Onrustig van binnen, maar geduldig van buiten. Aan de buitenkant is het een prima dag; We bakken en verven, bouwen en kleuren, knuffelen en koken. De uren kruipen voorbij.

Eindelijk het einde van de middag. Op zoek naar de juiste muziek bij mijn stemming, voel ik opeens een lijfje tegen mijn rug. Ze pakt mijn hand en zegt: “mama, kom we gaan dansen op Bob.” En dan doen we. Heel even, het allerbelangrijkste en ontroerendste moment van de dag, dansen we samen in de zon. Zij straalt en ik hou van het Leven.

Channa