Herstelproces

Bekentenis

Ik heb nergens een grotere hekel aan dan aan de vraag ‘Wat heb je nodig?’ Tegelijkertijd vind ik geen enkele vraag belangrijker dan deze trouwens. Want ik weet dat het enige dat mij helpt en heeft geholpen te maken heeft met het bedenken van een eigen oplossing. Of beter gezegd, dat ik degene ben die kiest en dat ik zelf kan bedenken wat me helpt op een bepaald moment.

Waarom dan toch weerstand bij die vraag? Het antwoord is vrij eenvoudig en daardoor des te confronterender. Er is nog nooit iemand geweest die me die vraag gesteld heeft op een moment dat het er toe deed. Dat vind ik vrij pijnlijk, omdat het in mijn geval betekent dat ik niemand echt toelaat. Ik heb ergens een keer bedacht dat ik mezelf moet gaan redden, onafhankelijk van wie dan ook. Dat kwam jaren terug voort uit angst om weer te verliezen en daarmee gekwetst te worden.

Tegenwoordig kan ik er nauwelijks mee omgaan als iemand mij wil aanhoren of ondersteunen. Ik word er letterlijk misselijk van en houd diegene op afstand. Op de vraag : ‘Kan ik iets voor je doen?” hoor ik mezelf nonchalant antwoorden: ‘Nee hoor, ik red me wel.’ Van binnen gillen mijn organen dat ik ‘m moet smeren. Weg bij die Steun en weg bij de Aandacht. Ik kan er niet mee omgaan, mensen die uit liefde naast me willen gaan staan. Ik kan niemand nodig hebben!

Mijn verstand zegt dat het niet klopt en ik geef het groot gelijk. Ik probeer immers zelf mensen te ondersteunen door ze te vragen wat ze nou eigenlijk zelf willen. Maar voor mijzelf is het toch heel wat lastiger dan voor een ander. Ik heb bewondering voor een Ander, die steun durft te accepteren en dapper genoeg is om aan te geven wat hij of zij nodig heeft. In mijn ogen sta je dan echt in je eigen kracht en gun je jezelf de mogelijkheid te groeien, samen met een ander.

Ik zou dolgraag willen kunnen zeggen dat de vraag ‘Wat heb je nodig?’ mij geholpen heeft en van waarde is geweest voor mijn eigen herstel. Want dat zou betekenen dat ik eindelijk iemand heb durven toelaten.

Hanneke Sleumer