Herstelproces

Bedankt Facebook…

Ken je die testen die je kunt doen via Facebook? Ze hebben een groot gehalte aan onzin en flauwekul. Toch?

Zo af en toe maak ik er een, meestal naar aanleiding van een deelactie van iemand die ik ken. Gewoon, ter lering en vermaak.

Toch schrik ik af en toe wel eens na het maken van zo’n test. De uitkomst is dan zo schrikbarend passend dat ik af en toe even van mijn stuk ben, getriggerd wordt. Ik word dan geconfronteerd met een levensgrote spiegel, op een moment dat ik het niet verwacht. Het zijn dan meestal testen die te maken hebben met eigenschappen of levenswijsheden, erg vervelend. Niet dat ze negatief zijn, integendeel, ze zijn meestal positief en bevestigend. En dat is dan meteen het probleem, of liever gezegd, mijn probleem.

Hoewel ik al een tijdje weet dat het accepteren van bedankjes en complimentjes voor mij een valkuil is, trap ik er toch vaak weer in. Meestal niet direct, blijkbaar moet het eerst tot mij doordringen, maar na een paar minuten, soms na een uur. Dan voel ik het beginnen te borrelen in mijn hoofd. Mijn eerste reactie is dan meestal ****, wat nu weer! Daarna komt het besef, het betreffende kwartje valt. Ik wil dit niet, ik verdien dit niet, waarom nou weer! Gevolg: CHAOS!!! De gedachten springen van het ene onderwerp op de andere over, een hordeloper is er niks bij. Alles wat maar mogelijk is schiet door mijn hoofd, als het maar niets te maken heeft met complimenten en bedankjes. Maar ze blijven maar hinderlijk in de weg staan. Dus maar aan het werk, accepteren van wat er aan het gebeuren is, in het hier en nu blijven, als ze het zeggen zullen zij het wel zo beleven.

Een van de termen in het herstel is persoonlijke verantwoordelijkheid. Ik ben verantwoordelijk voor wat er gebeurt, met mij en om mij heen. Hmm, dus ik ben verantwoordelijk voor de chaos in mijn hoofd. Ik kan mij daar wel in vinden, snap heel goed wat het wil zeggen. Het wil zeggen dat ik een manier moet vinden om hiermee om te gaan, om er mee te leren leven. De makkelijkste manier is om dit soort situaties te voorkomen of te vermijden. Maar dat gaat niet, ik leef en handel op de manier zoals ik ben, eindelijk, en dan zou ik dat weer aan moeten passen? Nee dus, geen denken aan. Ik moet er dus mee leren leven, het gewoon accepteren, hoe moeilijk het soms ook is. Het zou een stuk makkelijker gaan als mensen mij geen complimenten of bedankjes meer zouden geven. Maar iets zegt mij dat dat toch niet gaat gebeuren…

Vooruit…nog een testje dan…..NEEEEEEEEEEE!

a4f09b1a9277e14db8730d62923f953f

Je vrienden zullen altijd je positieve karaktereigenschappen herinneren. Ze zullen nooit vergeten wat een geweldige persoon je bent en hoeveel goede dingen je in de wereld hebt gebracht. Je hebt echt veel mensenlevens voor altijd veranderd!