Herstelproces

All Stars

Herstellen. Her-stel. Her- stellende. Herstel.

Ik vraag me af of er wel duidelijkheid is over de term ‘herstel’. Velen kunnen zich er iets bij voorstellen, maar naar aanleiding van een discussie op Facebook, begin ik te twijfelen aan de duidelijkheid ervan. Bovendien gaat het woord me tegenstaan. Herstel klinkt alsof er iets aan mij ongezond is. Waar de één herstel beschouwt als doel, ziet de ander het als proces. Hoe kunnen we binnen de hulpverlening nu samen aan iets werken als er niet eens eenduidigheid is over het begrip herstel?

Voor mij is het een doorgaande ontwikkeling, een manier van leven, een soort ontdekkings-trip. Welke balans past bij mij op dit moment. Wat kan ik doen om te kunnen balanceren. De ene dag gaat dat beter als ik mijn All Stars draag, terwijl diezelfde schoenen op een ander moment kunnen knellen. ’s Ochtends concentreer ik me beter in stilte terwijl ik ’s avonds op het randje balanceer met keiharde muziek op de achtergrond. Maar herstel? Het zegt me steeds dat ik er nog niet ben en nog beter mijn best moet doen om.

Waarom niet Krachtondersteundende zorg, het schrijven van een Krachtverhaal, werken vanuit Kracht, Krachtproces? Dat woord veronderstelt dat een ieder van ons sterke kanten en eigenschappen heeft. Ieder van ons heeft kwaliteiten. Ieder van ons mag weer in zijn of haar eigen Kracht komen te staan.

En misschien is het mijn eigen irritatie, omdat ik me als student laat doodgooien met dit vreselijke woord. Het kan ook nog zo zijn dat ik op dit moment gewoon even moet herstellen van mijn tentamenweek, om het over een tijdje weer een kans te geven.