Herstelproces

BECRISISEERD

En met de angst voor de witte bladzijde komt dan misschien toch de wil om te schrijven. Wat is een crisis. Wat was mijn crisis en wat is mijn crisis nu. Wie haat dat woord niet? Crisis is een Boos woord. Het klinkt onomkeerbaar. Het is onomkeerbaar. Want zodra de crisis aanklopt, kan je hem niet meer de deur wijzen en moet je het uitzitten. Ik wil niet nadenken over een crisis. Het is geen optie meer. Ik sluit het buiten, negeer het kloppen aan de deur en kruip onder de dekens.

Een crisis is uniek, schreef Koos. Voor niemand gelijk. Bovendien verandert een crisis in de loop der tijd. Waar het jaren terug betekende dat alles stopte en stilstond, om vervolgens vanaf een nulpunt weer te moeten opkrabbelen, is het nu een periode waar ik doorheen moet. Door juist de dingen te blijven doen die ik moet doen. Niks laten vallen, niet afhaken maar doorgaan. Gas erop en ondanks een behoorlijk energietekort vooruit blijven gaan. De dagen afmaken, een volgende opstarten en dat voor zolang als nodig is.

Niemand kan bepalen hoe een persoonlijke en vaak innerlijke crisis eruit ziet en wat iemand zou moeten doen tijdens zo’n periode. In mijn geval betekent het; het komt wel weer goed, laat me maar.