Pillen Please!

Ik ben de periodes meer dan zat. De Up is zoveel korter dan de Down, het is soms zo zonder uitzicht. Ik zou op de keukenvloer willen gaan liggen, simpelweg omdat die het dichtste bij is. Liggen en niet meer bewegen. Tot het over is. Ik heb wel een enorme hekel aan kou, dus waarschijnlijk hou ik dat twee minuten vol. In mijn bed dan maar. Zonder gezeik van wie of wat dan ook. Even onzichtbaar zijn, niet gemist worden of ergens verwacht. Was er maar iemand die voor alles zou zorgen op zo’n moment. Een pauze. Van alles en iedereen. Alsof er geen dag, geen minuut voorbij gaat. Enkel voor mij. Weg met dit gevoel, om weer wakker te worden aan het begin van een fijnere periode. Dit is pittig.

Elke Down kan ik niet geloven dat ik er alweer midden in zit. Waarom heb ik niet meer genoten van de Up. Is die er überhaupt wel geweest? Ik weet dat tegen dit gevoel strijden averechts werkt. Ik weet het echt, maar toch kan ik het er niet laten zijn. Niet alweer. Ik ben de periodes meer dan zat.

Alles is ook groot en onoplosbaar. Niet te overzien, dus ik hoef nergens aan te beginnen. Alles en iedereen wil ik van me af duwen, wegwezen alsjeblieft, want ik kan niet zijn voor jou wie ik zou willen zijn. Mezelf geef ik een rotschop, maar dat helpt nooit. En op zulke momenten verlang ik naar die medicatie die de wereld vertraagde en zelfs liet verdwijnen. En als laatste, ik mis Poes. Hoe stom dat misschien ook is, het is zo. -Hanneke