ZondagKaterdag

Zondag. Dat de Dag fantastisch was, is een feit. Dat weten we inmiddels allemaal. Ik heb mensen voor het eerst ontmoet. Ik heb mensen weer ontmoet. Ik heb nabijheid en me gezien gevoeld. Ben ik trots? Ja. Op ons allemaal evenveel. Pas vandaag valt alles een beetje op z’n plek.

Mijn LinkedIn laat percentages zien die ik niet eerder op het scherm heb zien verschijnen. Profielbezoekers, commentaren, honderden personen die de bijdragen bekeken. Bizar. Twee jaar terug meldde ik me aan. Moest ik me aanmelden. Op dringend advies van het UWV. Omdat het zo goed zou zijn voor de uitbreiding van mijn netwerk. Ik had er  niks mee. Laten zien wat je skills zijn. In Engelse termen je vaardigheden en talenten tentoonstellen. Ik voelde me er niet beter door, eerlijk gezegd.

Nu heb ik iets gedaan, namelijk het mede organiseren van de Dag van de Ervaringsdeskundige, waar ik met hart en ziel aan gewerkt heb, samen met geweldige collega’s. Maar de aandacht daarvoor voelt dubbel. Het is zo niet de reden dat ik in dit project gestapt ben. Het was exact zoals Koos beschreef in de speech die ik voorlas. We zaten in de auto en raakten overenthousiast. ‘Wij kunnen dit, we gaan de Dag van de Ervaringsdeskundige organiseren, hoe tof zou dat zijn!’ En zoals ik wel eens vaker doorsla en me volledig stort in grote nauwelijks haalbare dingen, zo gebeurde dat ook ditmaal. We gingen ervoor, zijn ervoor gegaan en hebben dit met z’n allen voor elkaar gekregen.

Mijn doel was niet, en is nog steeds niet, het uitbreiden van een netwerk of het binnenslepen van opdrachten. Waar ik niet mee wil zeggen dat de waardering hinderlijk is. Integendeel, het maakt zeker trots. Echter, Ik mis mijn team. Het elkaar inspireren en enthousiasmeren, de opbeurende woorden via de app, de onderlinge stomme grappen en het gevoel één te zijn. Alsof mijn telefoon ook moe gestreden is van de afgelopen maanden, want zelfs die is gisteravond zo goed als overleden. Ik zou wel even willen blijven hangen, een week terug in de tijd waar we het nog hadden over de puntjes op de i…

Kortom, ik voel me trots en enigszins eenzaam. Hanneke.