Herstelproces

Doorleven na overlijden…

Het is niet gegaan zoals ik verwacht had, maar ik ben wel blij dat het zo gegaan is. Door mijn vrij constante suïcidale gedachten had ik niet verwacht dat mijn vader als eerste over zou gaan. Maar gelukkig is dit wel het geval geweest. En dat is goed geweest, ik ben blij dat ik aan het eind nog zo’n mooie bijdrage heb kunnen leveren.

Ik heb mijn suïcidale gedachten eigenlijk best wel onder controle, mede door bepaalde mensen om mij heen. Dat dit soms mensen zijn die niet iedereen ziet of voelt is voor mij niet meer vreemd, ik ben er ondertussen aangewend. Toch rust er nog een behoorlijk taboe op. Als je aangeeft dat je mensen ziet die anderen niet zien, dan word je erg vreemd aangekeken en veranderd men van onderwerp of verdwijnt men uit je gezichtsveld. Als je geluk hebt dan vinden ze je hooguit apart of raar, als je pech hebt noemen ze je gek of psychotisch.

Mij maakt het niet uit, als iemand mij daarom niet meer voor vol aanziet zal mij dat een zorg zijn. Dan ben je ook mijn aandacht en energie niet waard. Dat ik deze “gave” heb heeft mij zowel nare momenten als mooie momenten gebracht. Door de nare momenten ben ik soms angstig en daarom sluit ik mij zoveel mogelijk af, in de wetenschap dat ik daardoor ook hele mooie momenten mis.

Gelukkig stond ik open, waarschijnlijk door vermoeidheid, op het moment dat mijn vader overging. Het was mooi om te zien hoe zijn ziel op reis ging en fijn om te zien dat hij door een geliefd persoon opgehaald werd. Voor mij een geluksmoment.

Maar het leven gaat door, al ben ik wel meer gaan nadenken over hoe ik mijn leven verder wil invullen. Het feit dat “men” aan de overzijde er mede voor zorgt dat ik de overstap niet maak dan zal er nog wel iets voor mij in het verschiet liggen, dus ik wacht rustig af en werk ondertussen druk door. Ik zie dit niet als een soort van hoop, dat lukt mij niet, ik zie het meer als soort van taak die ik nog moet volbrengen.

 

Oh ja, nog even het volgende: er is een groep mensen die rondlopen met suïcidale gedachten terwijl ze gewoon (willen) doorleven. Deze mensen willen niet persé dood, zij zouden het niet erg vinden, maar hebben dit niet als doel. Deze groep mensen worden soms gewoon overvallen, daar kunnen zij niets aan doen. Dit is geen vorm van aandachttrekkerij en ook niet van een dominante doodswens, het gebeurd gewoon. En ik kan uit eigen ervaring vertellen dat dit een enge, nare en beangstigende ervaring is. Het zorgt ervoor dat je ergens een soort constante angst ontwikkeld, want kun je zo’n “overval” zelf overleven en zo niet zal er dan op tijd hulp komen? Je kunt nog zo zelfverzekerd zijn, zo vol van zelfvertrouwen, maar op dit punt is dat zelfvertrouwen een behoorlijk “dingetje”.

Koos