Herstelproces

2018 ontwikkeling en voorbereiding – 2019 gewoon doen!

Het jaar loopt ten einde en dan is het wel een (goede) gewoonte om terug te kijken op het afgelopen jaar. Normaal kijk ik terug op mijn privéleven en op mijn werk, eigenlijk heel nauw aan elkaar verbonden. Nu kijk ik alleen even kort terug want eigenlijk is de toekomst veel belangrijker. Wat geweest is kun je niet meer veranderen, maar wat er komt is toch ergens wel te beïnvloeden.

2018 is voor mij een jaar geweest met veel inzichten en veranderingen op werkgebied. Ik heb de helft van mijn uren bij GGz Centraal ingeleverd om deel uit te gaan maken van Ixta Noa (Praktijkhuis Leeuwarden) en ben gestart als ZZP’er. Een voor mij goede stap in mijn ontwikkeling, het heeft mij veel inzicht gegeven in waar ik mij nou daadwerkelijk voor wil inzetten. Mijn focus is nu gelegd en het zal niet veel mensen verbazen dat het thema suïcide hierin een hoofdrol speelt.

Een van de stappen die ik vanaf januari 2019 hierin ga maken is het samenwerken met het Expertisecentrum Trauma en Verlies in Groningen. Vanuit de maatschap Boedies gaan wij bij het expertisecentrum in gesprek met mensen (ongeacht of ze bij het expertisecentrum in behandeling zijn of niet) die te maken hebben (gehad) met suïcidaliteit of die ondersteuning nodig zijn in verband met een psychische kwetsbaarheid.

Het is een project dat mede mogelijk wordt gemaakt door ZonMw (Implementeren met Impact). Er zijn 96 subsidieaanvragen ingediend en ons project behoort tot 1 van de 12 projecten die gehonoreerd zijn. Op het gebied van relevantie is het project door de commissie beoordeeld als zeer relevant en de kwaliteit van het project als goed. Ik ben erg blij met deze toekenning. Het zorgt ervoor dat wij heel laagdrempelig (gratis) bereikbaar zijn voor mensen in Groningen die gebruik zouden willen maken van onze diensten als ervaringsdeskundigen.

Behalve dat het laagdrempelig is zorgt het er (hopelijk) ook voor dat het praten over suïcide meer gewoongoed wordt. Er wordt landelijk met regelmaat aandacht gegeven aan het bespreekbaar maken van suïcidale gedachten, maar er wordt nog niet genoeg gelegenheid geboden om dat ook daadwerkelijk te doen. Ik hoop dat ons project in Groningen hier een steentje aan bij kan dragen.

Zoals ik in de titel al heb genoemd, 2019 wordt het jaar van het doen. Het eerste is natuurlijk het samenwerken met het Expertisecentrum Trauma en Verlies, het tweede is het daadwerkelijk opstarten van lotgenootgroepen voor mensen met suïcidale gedachten en groepen voor hun naasten. Dit plan zit al twee jaar in mijn hoofd, 2019 moet het jaar worden dat het gaat gebeuren. Ik ga het gewoon doen.

2019 moet ook het jaar worden waarin ik mijn droom vorm ga geven. Mijn droom is een Suïcide Preventie Centrum. Een plek (op locatie en digitaal) waar niet alleen alle kennis rondom suïcidaliteit vanuit theorie en praktijk (vanuit hulpverlening en mensen met ervaring) samengebracht wordt, maar waar ook daadwerkelijke ondersteuning geboden wordt. Ondersteuning vanuit samenwerking. Ondersteuning aan en vanuit mensen met suïcidale gedachten, hun naasten, ervaringsdeskundigen en hulpverleners. Een plek van waaruit gewerkt kan worden aan ontwikkeling van en onderzoek naar mogelijkheden om het aantal zelfdodingen zoveel mogelijk te verlagen. De basis hiervoor is al gelegd, nu de uitvoering nog. Maar ik ga het gewoon doen.

Ik hoop dat als ik in december 2019 terugkijk op het jaar, ik kan vertellen dat de projecten positief verlopen. Dat ik mijn uitspraak ‘ik ga het gewoon doen’ kan veranderen in ‘ik ga er gewoon mee verder’.

Koos de Boed