Opgejaagd – Time After…

Al sinds ik op de verzendknop drukte afgelopen vrijdag, wilde ik iets toevoegen aan mijn overvolle en drukke verhaal. Het was nog niet compleet. De gejaagdheid, de hectiek, de adrenaline. Dat ben ik met de hoogtepunten van de borderline. Ik zie mezelf nooit als borderliner. Nou, dat is niet helemaal waar, maar ik vermijd het te benoemen op die manier.

Die hoogtepunten, die stress en druk, maar ook die actieve rush, het doorgaan en doorgaan en doorgaan. Ik vind het heerlijk. Ik voel me zo sterk op die momenten, onaantastbaar, scherp, daadkrachtig, zelfverzekerd. Ik kan de wereld aan. Tot ik neerstort. Echt hard ook. Daar komt geen Flying Doctor meer aan te pas. Ik had lange periodes dat ik zo gejaagd en heerlijk leefde. Ik kon het dan met iedereen vinden, nieuwe beste vrienden elke avond in de kroeg en overal voor in. Natuurlijk pakte ik iets nieuws aan, het kan er nog wel bij, leuk! Hoe meer hoe beter. Hoe meer, hoe verdoofder. En hoe meer, hoe heftiger de periode daarna, die somber is.

Nu is dat anders. Ik heb een kalm leven. Beheerst tenminste. Ook die hoogtepunten zijn minder vaak en minder heftig aanwezig. Ik ben niet meer alleen, ik kan niet toegeven aan die zaligmakende impulsen. En dat doet pijn. Ook al is het ongezond en zijn het signalen dat ik op mijn tellen moet passen, het voelt zo fijn om vol energie het leven aan te durven. En dat mis ik enorm. Ik ga me nu langzaam voorbereiden op de periode erna. Dat is nog altijd even wennen.