Twijfel..

Ik merk dat de twijfel toeslaat. Ben ik wel goed bezig? Is dit voor mij wel weggelegd? Ben ik wel geschikt? Kan ik dit wel aan?

Op dit moment weet ik het niet. Ik kan de chaos die ontstaan is in mijn hoofd ook even niet ordenen. Ik weet waardoor dit ontstaan is, dat is in ieder geval iets. Maar hoe ga ik dit een plek geven, hoe ga ik ervoor zorgen dat de twijfel weer verdwijnt.

Ik had deze week een drukke, maar mooie week voor mij. Dinsdag naar het congres “Hart voor de GGZ” en donderdag naar het congres “de Goede GGZ”. Enorm veel zin in, ik was erg benieuwd naar wat ik allemaal zou horen. Echter, dinsdagmorgen kreeg ik te horen dat iemand een einde aan het leven had gemaakt. Ik wist dat die persoon een levenseinde wens had, zich aan zou melden voor de levenseinde kliniek. Een heel overwogen en bewuste keuze en, het klinkt misschien gek, je “gunde” die persoon dat eigenlijk ook. Maar nu gebeurde het onverwachts op een totaal andere manier, die niemand ooit had kunnen zien aankomen. Ik was erg blij dat ik dit bericht in een persoonlijk gesprek te horen kreeg. Het deed mij ergens wat, maar ik kon de vinger er niet opleggen waarom. Dat het mij raakte is wel normaal, dit raakt iedereen die met deze persoon te maken heeft gehad, zowel privé als beroepsmatig. Maar toch…

Ik kende de persoon niet goed, ik wist wie het was, had hem 1 keer gezien en in een groep aangehoord, verder niet. De persoon maakte op mij toen wel een onuitwisbare indruk, ook door de keuze van de levenseinde kliniek. Maar nu…

Het kwam niet echt meer tot rust in mijn hoofd, alsof alles in een waas aan mij voorbij trok. Mij concentreren ging niet meer. Dus maar even de rust opgezocht en een korte wandeling gemaakt. Nadenken, waarom gebeurt dit nu met mij, wat is nu wijsheid om te doen? Ik besloot het congres te laten schieten en gewoon thuis rust te zoeken. De volgende dag was een schooldag, maar ik besloot gelijk om de eerste uren niet te gaan. Daarna gewoon les volgen met mede ervaringsdeskundigen;  daar zou  vast wel ruimte zijn om dit te bespreken. Vanmorgen (woensdag) opgestaan, vijf minuten later maar toegegeven ‘dat wordt niks vandaag’. Dus niet naar school.

Ik heb zelf ervaringen met wens tot levensbeëindiging, echter duidelijk pogingen anders had niemand dit kunnen lezen. Dus ik ken het voorafgaande proces. Ik kan over suïcide praten, mijn ervaringen delen. Ervaringen van anderen aanhoren en een plekje geven. Dus waarom raakt mij dit zo enorm hard. Wat zou er gebeuren als ik dit meemaak met iemand met wie ik persoonlijk contact heb of heb gehad. En dus komt de twijfel. Ben ik hier wel sterk genoeg voor? Ben ik hier wel geschikt voor?

Ook al ben ik niet meer onder behandeling, ik kan nog steeds terecht bij mijn psycholoog. Ik heb dit met hem opgenomen en voor hem is dit een logische reactie…tuurlijk… En het er ook maar even over hebben met twee mensen die mij op dit gebied erg goed kennen. Ook daar komt dezelfde reactie. “Tuurlijk reageer je op deze manier, dat hadden we wel verwacht”. Oké, dat is fijn, maar ik had het niet verwacht. Als ik om uitleg vraag komen ze alle drie met “het is de eerste keer dat je dit meemaakt, logisch dat je dan terugvalt op je eigen ervaringen. Je zult zien dat het de volgende keer iets makkelijker te verwerken is”. De bevestiging die er volgt “jij kunt dit zeker aan, je bent er sterk genoeg voor” en “je volgt je hart door dit werk te doen en dat doe je goed” brengen een klein beetje rust in de chaos.

Ik vertrouw er maar op dat ze gelijk hebben.