Lotgenot

Hoewel het wel zo lijkt is dit geen typefout. Tenminste, niet meer na de Dag van de Ervaringskundige in Venlo (vrijdag 22-04-2016). Aan het eind van deze geweldige dag, met dank aan alle mensen die betrokken waren bij de organisatie, deden Statler en Waldorf (Rokus Loopik en Toon Walravens) nog een duit in het zakje. Zij introduceerden het woord lotgenot.

Iedereen die aanwezig was begreep meteen wat het inhield, maar hoe leg je dit nou uit aan iemand die er niet bij was. Je kunt het wel uitleggen: het genieten van het samen zijn met lotgenoten. Duidelijk denk ik. Maar dan hebben we het over het woord op zich. Hoe leg je het gevoel dat er aan verbonden is nou uit aan een “buitenstaander”.

Is het een emotie die we met zijn allen voelen, is het empathie, inlevingsvermogen, het jezelf mogen zijn, acceptatie, begrip? Nou ik het over emotie heb, even tussendoor, eigenlijk is het wel een aparte gewaarwording. Er staat iemand op het podium en kan haar emotie even niet de baas, geen probleem in deze ambiance. Normaal zou er bij de deelnemers een zucht van medeleven komen, stilte. Hier niet, hier wordt het omarmt, welkom geheten met een applaus, toegejuicht. Hoezo een ervaringsdeskundige bekijkt het vanuit een andere benadering!

Maar goed, hoe omschrijf je het gevoel dat bij lotgenot hoort? Voor mij is het een gevoel van verbonden zijn. We zijn met zijn allen bezig om toe te werken naar een gemeenschappelijk doel, we willen allemaal hetzelfde bereiken. Dat verbindt. Je voelt je betrokken. Je voelt de passie. En dat voelt goed, motiveert. Ook al bewandelt niet iedereen hetzelfde pad, we zijn wel op weg naar hetzelfde doel. Als we dat gevoel van verbinding nu ook eens om kunnen zetten in het samenwerken in plaats van samen te werken, zou dat het lotgenot niet nog meer versterken?