Apen, Beren en Pimpels

Ik zie beesten op de weg. Al langere tijd. Ze zijn soms klein, maar soms vanuit het niets  behoorlijk Groot.

Ze versperren mijn weg, die voor de buitenwereld op zich best rustig en in een rechte lijn verloopt. Het doet me denken aan het filmpje over de Black Dog, wellicht bekend bij velen. Een alles bepalend Beest die een ander niet ziet. Mijn Apen en Beren hou ik voor mezelf. Omdat ik weet dat ze ergens weer vertrekken om zich voor een periode terug te trekken in het bos.

Maar het is makkelijk gezegd dan gedaan. Laat het zijn zoals het is. Het probleem is dat ik in mijn hoofd wel uitga van een soort einde van het rotgevoel. Terwijl dat weinig zin heeft, want wanneer het einde is, weet je pas achteraf. En dan duurt het toch weer langer dan verwacht.

Apen krijsen en Beren bijten. Het enige dat werkt is het dempen, waar ik eerder over schreef. Maar ja, dat raad ik ook niemand aan. Ze stukmaken, breken of doden is een andere optie. “Wat maak je dan allemaal kapot?” vroeg mijn tattoodame me gisteren. Tja, geen idee, goede vraag. Mezelf. Kapotmaken zodat het negatieve gevoel stopt. Dat ik zo weinig energie overhoud, dat ik me niet eens meer druk kan maken over het gevoel. En dat er dus rust is. Maar ook dat lukt niet, want ik ben wel zo gedisciplineerd dat ik rekening hou met mijn gezin en me niet volledig de afgrond in stort. Wel leef ik op het randje. Een grens van enerzijds verantwoordelijk zijn en doen wat ik hoor te doen en anderzijds een onverschilligheid door nét teveel te drinken, nét te weinig te eten en behoorlijk te weinig te slapen.

Alleen ik zie de Apen en Beren. De Pimpelmees brengt wat verlichting en staat symbool voor de waarheid. Ik zou eens eerlijk moeten zijn. Eerlijk naar mezelf. Het gaat niet zo lekker en ook dat is oké.

Hanneke