Zzzz, slaap zacht

Na 17,5 jaar is het zover. Poes gaat aanstaande vrijdag dood. Ik probeer haar al dagen te vertellen dat ze lekker in slaap mag vallen. Gewoon, voor de kachel in de warmte. Languit en op haar zij mag wegzweven. Dat ze er meer dan genoeg voor me geweest is. Maar zo eigenwijs als Poes is, luistert ze niet. Ze blijft maar naar me kijken. Als ze niet slaapt althans.

Poes weet alles van mij, als enige. Als ze haar neus tegen te mijne drukt, lijkt het ook alsof ze zich dat beseft.

‘Het was wel veel, Han, maar toch vind ik je lief.’

‘Je hebt het gehaald en overleefd, Vrouwtje, maar nu ben ik moe en oud.’

‘Je kunt het nu wel alleen. Ik weet het zeker.’

Ik probeer me voor te stellen dat ze straks niet meer irritant mauwt, omdat ze even geen idee heeft waar ze is. Ik probeer me voor te stellen dat ik straks niet meer tegen haar kan fluisteren, als ik iets te delen heb. Ik probeer me voor te stellen dat ze straks niet meer door de kamer sjokt en in de weg loopt, richting etensbak en weer terug. Het lukt niet echt.

Vanochtend vroeg ik mijn dochter of ze haar filmpje even wilde stopzetten, want ik wilde haar vertellen over Poes. Poes is oud. Poes is een beetje ziek. Ik ga vrijdag met Poes naar de dokter en dan gaat ze eerst slapen. Daarna gaat ze dood.

‘Waarom ga je dan alleen, mama?’ ‘Tja..’

‘Ik ga Poes wel heel erg missen, mama.’ ‘Ja..’

‘Mag ik nu weer verder kijken, mama?’ ‘Tuurlijk..’

Het kwartje zal deze week nog wel vallen. We hebben maar wat lekkers gekocht voor Poes en elke keer als we langslopen krijgt ze een aai over haar kop, waar ze dan onwijs van schrikt. Maar dat geeft niet. Dit Oude jaar eindigt met Oude Poes.