Speechless

Dat het mogelijk was wist ik eigenlijk niet. Ik heb me beschermd gevoeld voor het eerst. Voor het eerst dat er iemand voor me opkwam, want Hanneke kan dat immers prima zelf. Dat ik dat even niet hoefde, voelde… alsof ik een paar seconden ademruimte kreeg. Het voelde als een diepe ontroering. Ik voelde ook de vermoeidheid op dat moment, welke me overdonderde en mijn benen controleer-loos liet trillen. Alsof ik het niet meer trok, nu ik het eventjes niet alleen hoefde te trekken. Het was begrip zonder het verspillen van woorden. Nu weet ik wat gezien worden betekent.
Dit alles duurde nog geen vijf minuten. De ander is zich er niet eens van bewust. Toch kleeft de geraaktheid al dagen aan me, samen met een vermoeidheid die grenst aan op-zijn.
Wat doe ik in hemelsnaam dat ervoor zorgt dat Anderen die binnenkant maar niet vatten. Ik voel me als een leugenaar, hoewel ik me niet met opzet beter voordoe of me verschuil achter een masker. Is het dan ook zo dat Anderen liever een masker zien dan te moeten aanhoren wat ik werkelijk ervaar?
Het klopt, ik deel niet meer. Ik ben tips of adviezen zat, want ik ben niet onwetend. Ik probeer te accepteren hoe ik in elkaar steek, waarom lukt dat een ander dan niet.
Ik ben zoals ik ben, dus probeer dat dan ook te zien al is dat heftig en misschien voor jou niet leuk. Je hoeft mij niet te verlossen, te ontrafelen of te verbeteren. Stel liever geen vragen voor je eigen gemoedsrust. Kijk niet in de diepte als dat wat je tegenkomt, niet kan zien.
Maar dat ene moment dat ik gezien werd… was boven verwachting.