VERPLICHT

Is kwetsbaar zijn oké? Mijn benen werken niet zo mee. Mijn lijf weigert het regelen van mijn temperatuur. Ik tril van top tot teen. Honger ken ik even niet meer, het wil er niet in. De koffie daarentegen, samen met de drank in de avond des te meer. Sigaretten schreeuwen om gerookt te worden. Kan ik dit opnieuw zelf? De somberheid overspoelt. Wanneer noem je zoiets depressie eigenlijk. Ik weet dat ik moet doorgaan met de gewone dagelijkse dingen al roept mijn bed om te blijven liggen. Ik negeer het. Ik kan het niet. Ik ben het verplicht. Hoe, wat, waarom, wat ben ik in vredesnaam aan het doen. Ik heb geen bescherming nodig of misschien toch wel. Waarom, waarom ga ik maar door en ga ik maar door? Mijn lijf snapt het wel. Ik moet even stoppen. Veiligheid en geborgenheid vinden. Misschien buiten de comfortzone van het ‘zelf doen’. Ik besloot ooit, ik ben alleen en ik doe het alleen. Wellicht is dat inmiddels achterhaalt. Wat wil ik eigenlijk. Ik wil helemaal niks. Even helemaal niks. En hoewel ik weinigen om me heen verdraag, wil ik niet alleen zijn. Misschien wil ik toch alleen maar dat iemand dichtbij is. Eventjes.