Brief

Zoals je weet zijn er altijd mensen die mij aan het denken kunnen zetten.

Je gaf op een bepaald moment in de app aan dat ik niet over mijn gevoel praat, dus daar ben ik maar eens over na gaan denken.
Later kwam daar de opmerking bij dat je zag dat ik veel met mijzelf in gevecht was. Dus ook daar maar even over na gaan denken.

Ik geloof dat je daar wel gelijk in hebt, vooral het vechten tegen mijzelf. Dat zit hem volgens mij in een stukje boosheid, boosheid naar mijzelf. Die boosheid komt uiteraard ergens vandaan, boos zijn is een emotie en die wordt opgewekt door iets wat er in mij of om mij heen gebeurt.
Doordat ik bezig ben mijn laatste medicatie af te bouwen kom ik steeds meer in contact met mijzelf, mijn emoties. Daar kan ik goed mee omgaan, behalve de emotie boosheid.Die kan ik op een of andere manier geen plek geven, nog geen plek geven bedoel ik dan. En dat irriteert mij dan weer, dus weer die boosheid.

Boos zijn om het boos zijn, een beetje hetzelfde als bang zijn voor het bang zijn. Ik heb ooit van mijn haptotherapeut gehoord dat boos zijn voornamelijk verdriet of angst als basis heeft.
Ik denk dat voor mij de laatste, angst, de grootste veroorzaker is. Angst en twijfel. Het gaat zo goed, alles wat ik onderneem loopt goed, mijn toekomstperspectief ziet er goed uit, maar daar komt dan de angst en de twijfel tevoorschijn. Hoelang gaat dit nog goed, dit kan niet, dit ben ik niet gewend. De twijfel en de angst slaan dan toe, wanneer gaat dit veranderen, wanneer houdt het ‘goed’ gaan op.

Het ‘goed’ gaan zorgt er ook voor dat ik bepaalde zaken uit de weg ga, (nog) niet onder ogen wil zien. Ook bepaalde zaken geen ‘echte’ waarde toedicht. En dan heb ik het niet alleen over nieuwe projecten en ideeën, maar ook over contacten en relaties. De angst dat het ‘goed’ gaan op is en nieuwe dingen mij gaan teleurstellen, ‘fout’ aflopen, is voor mij een belemmering om nieuwe dingen op te pakken.

Het is een belemmering die ik zelf veroorzaak, het accepteren dat het goed met mij gaat is soms moeilijk. De angst voor een terugval bij een teleurstellende ervaring is best wel aanwezig, merk ik nu. Door de angst belemmer ik mijzelf in mijn ontwikkeling, vooral die als mens. Het accepteren van complimenten, een teken dat je waardevol bent, voelt voor mij daarom best wel onwennig. Het is een gevoelig punt, mijzelf als waardevol zien. Ik merk aan mijzelf dat ik in de afgelopen twee jaar daarin een behoorlijke ontwikkeling heb doorgemaakt. Ik heb in die twee jaar ook gemerkt dat ik daarbij weleens in mijn oude strategie terugval, gewoon doorgaan en niet aan je zelf denken. Gelukkig heb ik een aantal mensen om mij heen die mij hierop wijzen, niet dat ik daar altijd blij mee ben, maar het gebeurt wel. Deze mensen hebben mij op deze manier ook laten inzien dat ik niet altijd alles alleen hoef te doen. En dat wist ik ook wel, maar ik doe het met regelmaat toch. Ik ben soms best wel een beetje eigenwijs…

In het afgelopen half jaar ben ik dan daar ook mee aan het werk gegaan. Ik ben aan het reorganiseren zou je kunnen zeggen. Binnen de projecten waar ik bij betrokken ben heb ik meer samenwerking gezocht, heb ik meer dingen gedelegeerd. Dit is nu nog niet helemaal geregeld, ook dit heeft tijd nodig, soms iets teveel naar mijn zin (jaja, ik ben ook soms nogal ongeduldig), maar het komt er wel allemaal aan. Dus ook al is het niet direct zichtbaar, ik werk wel aan mijzelf.

Ik ben mijzelf en door de afbouw van de medicatie word ik steeds meer mezelf. Ik handel zoals ik denk dat goed is en naar wat voor mij normaal is. Dat dit voor anderen iets bijzonders is snap ik verstandelijk wel, maar gevoelsmatig nog niet helemaal. Ik zie dit als onderdeel in mijn herstelproces (fase drie, neigend naar 4 voor de insiders) en ga er dan ook vanuit dat dit wel goed gaat komen, alhoewel…..