Family Business Shit

Familie. Familie is belangrijk. Zegt men. Als ervaringswerker merk ik dat familie vaak vergeten wordt. Terwijl daar veel ervaring ligt. Ervaring, emotie, gekwetstheid, hoop en vooral angst. Voor herstel is het van belang de familie en het netwerk te betrekken, dat weet ik. Maar ik loop ook tegen mijn eigen weerstand aan. Wat als je nooit hebt kunnen voldoen aan de verwachtingen van je gezin. Wat als je elke dag voelt dat jij degene bent die de sneue is, het zwarte schaap? Dat je voelt dat je omgeving zich schaamt voor wie je bent? Omdat je je studie niet hebt afgemaakt. Omdat je er anders uitziet? Omdat je geen vrienden hebt en liever thuis zit in je eigen veilig omgeving.

Dan komt weer die verjaardag. Een verplichting waar je niet gewenst bent, maar een plekje krijgt toegewezen omdat dat hoort. Je voelt dat er een soort medelijden suddert. Niemand durft echt te vragen hoe het met je gaat. Vooraf denk je na over wat je aantrekt. Zijn er littekens zichtbaar? Tattoos bedekt? Geen vreemde dingen zeggen nu. Je neemt je voor geen drankje te drinken, maar de spanning is moeilijk te verdragen waardoor je er juist een of twee teveel neemt.

Familie. Ik hoop dat er ruimte gaat komen voor ervaringsdeskundigen op dat gebied. Om vooral andere familieleden te horen, te ondersteunen en onderling herkenning te bieden. Dat is zo waardevol en troostend.

Ik moet met schaamte toegeven dat ik bang ben voor een samenwerking met familie die zo ervaren is, want dat zou de mijne kunnen zijn. En dat is confronterend. Mensen die zo gekwetst zijn, het moeilijk gehad hebben, een rouwproces hebben moeten doorlopen omdat ik niet ben geworden wie zij hoopten. Ik voel de oordelen, de stigma’s en taboes.

Ook besef ik me dat ik te star ben. Dat familie vooral betrokken is en bezorgd. Uit liefde zich inzet en soms dingen overneemt. Ook uit zorg niet altijd het juiste kan doen. Ik weet het. Laat de samenwerking dus maar komen..