Je zult maar binnen moeten slapen…
Ik stond vrijdagavond voor de deur van een HIC, om een bezoekje te brengen aan een cliënt, te wachten totdat de deur openging. Er stonden meerdere mensen te wachten en met een van hen raakte ik in gesprek. Via het algemene weerbabbeltje vertelde deze man meer dan ik verwachte.
Hij vertelde dat hij hier ook al eens geslapen had, maar dat hij het maar niks vond. Hij sliep liever buiten. Dit was voor mij niet echt een verrassing, om maar even stigmatiserend te zijn, zo zag hij er ook uit. Het benauwde hem om tussen vier muren te moeten slapen, opgesloten, dus zonder mogelijkheden om er uit te gaan. We raakten verder in gesprek aan de hand van de jaargetijden. Ik bracht de winter in, als het vriest kan ik mij voorstellen dat je toch liever binnen slaapt. Hij was het daar niet mee eens, hij vond altijd wel een beschutting tegen de wind en de kou deerde hem niet. Althans niet meer, hij was er aan gewend in de loop van de jaren.
Hij bracht de lente en de herfst in. Ik vertelde dat ik mij wel voor kon stellen dat het dan buiten nog goed toeven was. Hij was het weer niet met mij eens. Dit waren wat hem betreft de slechtste jaargetijden. In deze periode regent het veel meer dan in de winter en de zomer. Een beetje regen vond hij niet erg, hij zat dan het liefst aan het water met een hengeltje. Zijn eten bij elkaar te vissen. Alleen op momenten dat het ’s nachts hard regende zou hij toch wel graag droog willen liggen, liefst niet tussen vier muren, maar als dat niet anders kon dan was dat prima.
Wat mij het meest verbaasde aan deze man was zijn openheid en zijn vrolijke optimistische karakter. Hij zal ongetwijfeld ook een andere kant hebben, maar wie heeft dat niet. Ik besef dat ik op dat moment erg stigmatiserend aan het denken was. Toen ik hem zag vormde zich al een beeld in mijn hoofd. Dit was een zwerver, nors en bars, een klager. Ik ben blij dat ik, ondanks dit beeld, toch met hem in gesprek ben gekomen. Het is een positieve confrontatie met mijzelf, het zet mij erg aan het denken.
Deze man heeft zo zijn problemen, dat maakte hij wel duidelijk, maar is erg positief ingesteld. Hij heeft niet zoveel nodig om zijn leven te beleven, een soort van gelukkig zijn. Het zet mij weer met beide voeten op de grond, het maakt mij bewust van het feit dat wij (als mens) in veel gevallen ons geluk zoeken in materialistische zaken. Het beeld van ‘huisje, boompje, beestje’ aangevuld met financiële welstand. Als mensen hiervan afwijken wordt dat vaak niet begrepen en worden zij afgedaan als niet goed wijs, zwervers, paria’s.
Niet dat ik nou iedereen die dakloos is en rondzwerft in dezelfde categorie plaats als deze man. Er zijn er genoeg die juist graag een vaste woonplaats zouden willen hebben. Maar deze man vertegenwoordigd voor mij de mensen die hun weg in het leven op hun eigen wijze en mogelijkheden inrichten. Eigen regie!
Het gesprek met deze man maakte voor mij ook weer duidelijk hoe belangrijk het is om met mensen in gesprek te gaan, te vragen wat zij willen, hoe zij leven, wat zij eventueel willen veranderen. Het maakt weer duidelijk dat niet iedereen op zoek is naar hetzelfde, ook hierin is iedereen uniek.
Ik had nog wel met deze man verder willen praten, maar de deur ging open en iedereen ging weer zijn eigen weg, op bezoek bij iemand die dat nodig had.