Jezelf zijn

Een van de belangrijkste dingen in het leven, volgens mij, is dat je jezelf kunt zijn, altijd en overal. Ik ben dat volgens mij, voor zover dat mogelijk is dan. Want in hoeverre ken ik mijzelf. Ik weet dat er nog een aantal gebieden zijn waarin ik mijzelf niet of niet goed genoeg ken (of durf te kennen). Dus ik kan alleen mijzelf zijn op de gebieden waarin ik mijzelf wel ken. En ook die zijn onderhevig aan verandering, want als ik mijzelf op een gebied beter leer kennen heeft dat ook invloed op de gebieden waar ik mijzelf wel in ken. Volgens mij heet dat persoonlijke ontwikkeling.

Voor mij is het belangrijk om mijzelf te kunnen zijn, mij te kunnen uiten op mijn manier en dingen te doen op mijn manier. Ik ben van mening dat dit ook belangrijk is in mijn werk als ervaringsdeskundige. Als je in echt contact wil komen met de mensen met wie je werkt (cliënten, collega’s) moet je jezelf durven te laten zien. Vooral in contact met cliënten is dat belangrijk, zij hebben daar (net als jij) een “zesde” zintuig voor. Als ik een rol aanneem, een toneelspel ga opvoeren, voelt de cliënt dat direct aan. Het is dan een gevecht om een daadwerkelijk contact tot stand te kunnen brengen. Meestal is de wedstrijd dan al verloren, een gemiste kans. Als ik daarentegen het gesprek open en puur in ga is het contact er snel.

In de gesprekken die ik regelmatig mag voeren met nieuwe ervaringsdeskundigen en ervaringsdeskundigen in opleiding, probeer ik ze altijd mee te geven dat ze vooral zichzelf moeten blijven. Dat ze moeten werken vanuit hun eigen persoonlijkheid. De ervaringsdeskundigen die een opleiding (gaan) volgen waarschuw ik, sorry docenten, voor de hulpverleners valkuil. Er worden nou eenmaal vakken gegeven in de opleiding die erg gericht zijn op het werken als hulpverlener. Even voor de duidelijkheid: ik vind een ervaringsdeskundige een hulpverlener maar ik gebruik het even apart om duidelijk aan te geven wat ik bedoel, zonder daarvoor andere hulpverleners voor het hoofd te willen stoten (wij kunnen niks zonder elkaar). Door deze vakken te belangrijk te vinden loop je de kans je puurheid als ervaringsdeskundige te verliezen. Dus breng ik dit altijd even ter sprake.

Ik vertel ze ook dat het jezelf zijn en het laten zien van jezelf, niet hetzelfde is als je verhaal te vertellen. Je hoeft, om jezelf te laten zien, niet direct je hele leven op tafel te gooien. Ook niet in een gesprek met andere ervaringsdeskundigen. Ik zou zelfs zeggen dat je verhaal niet belangrijk is op dat moment. Als het moment daar is dan komt het vanzelf. Wat ik wel belangrijk vind is je ervaring, je gevoel, je intuïtie. De herkenning die kunt geven als je voelt waar de cliënt staat in zijn proces en je je gevoel daarbij aan kunt laten sluiten. Het gaat per slot van rekening om zijn verhaal, zijn gevoel, zijn leven.

Het jezelf zijn en jezelf laten zien houdt voor mij onder andere in dat ik deel. Als ik een slechte dag heb dan zeg ik dat gewoon, ik verberg het niet. Zowel tegen cliënten als tegen collega’s. Dit maakt het makkelijker, niet alleen voor mij maar ook voor de mensen in mijn omgeving. Niet dat ik dan te koop loop met mijn suïcidale gedachten, maar ik geef wel aan dat mijn stemming niet helemaal top is. Nou moet ik wel toegeven dat het waarschijnlijk voor mijn omgeving duidelijk merkbaar is, want ze zijn mij regelmatig een slag voor.

Dat elke dag weer anders is ziet zelfs Facebook, is mijn kleur de ene dag geel:

De andere dag rood:

En daarna blauw:

Dat geeft wel aan dat ik mijzelf nog niet helemaal ken, want als Facebook elke dag wat anders zegt, hoe moet ik het dan leren. Facebook weet toch alles?

Koos

Afbeelding: www.jezelfzijnspecialist.com