Mijn leven is een hel op weg naar het paradijs.
In eerste instantie wilde ik als titel iets anders gebruiken; Mijn leven was, is en blijft een hel. Maar dat heeft zo’n negatieve smaak en ik wil er wel iets positiefs van maken. Terwijl positiviteit eigenlijk de veroorzaker is van mijn huidige stemming. Erg dubbel dus, maar wel de waarheid.
De positieve ontwikkelingen die ik zie, meemaak en veroorzaak, zijn voor mij soms moeilijk om mee om te gaan. Ik weet waar dit vandaan komt, een kwestie van straf en boetedoening en dus vind ik dat ik al die positiviteit niet verdien. Mijn verstand zegt dat dit flauwekul is, dat ik krijg en tegenkom wat ik verdien en dat ik daar zelf ook een rol in speel, dus wat zeur ik nou. Mijn gevoel zegt echter hele andere dingen en in de meeste gevallen heeft mijn gevoel sterk de overhand. In het verleden was het omgekeerd, mijn verstand leidde mij en mijn gevoel deed er niet toe. Sinds ik in aanraking ben gekomen met de psychiatrie heb ik dat kunnen omdraaien. Ik ben wat mijn gevoel zegt, ik ben altijd mijzelf. Alleen het in balans brengen van verstand en gevoel is voor mij niet altijd makkelijk.
Mijn verstand heeft wel een beetje gelijk. Want als ik eerlijk ben gaat het best wel goed met mij. Ik heb een leuke, betaalde baan en werk met leuke en gemotiveerde mensen, de projecten die ik vanuit de Stichting Herstelproces doe ontwikkelen zich goed en worden positief ontvangen en ook daar werk ik met leuke, inspirerende en gemotiveerde mensen. Mijn kinderen staan goed in het leven en vinden hun weg. Financieel kan ik het ook redden, af en toe met wat hulp, en dat is weleens anders geweest. En ik heb mensen om mij heen die ik zeer waardeer en respecteer, die mij hun vriendschap waard vinden. Dus wat zeur ik nou.
En toch kan ik mijn leven nog niet als positief ervaren, al zit er wel een verbetering in. Ik ben op weg en merk dat heel af en toe. Ik ben van negatief al gekomen tot neutraal, en dat is best wel een ontwikkeling. Ik moet mij zelf er af en toe nog wel op wijzen, dan benoem ik voor mijzelf de punten waar ik aan merk dat er wat aan het veranderen is. Ik heb jaren ’s nachts nachtmerries, elke nacht weer. Ik merk nu dat er ook af en toe nachten bijzitten dat ik geen nachtmerrie heb gehad en dat ik de nacht doorbreng zoals die bedoeld is, slapend. Het opstarten ’s morgens heb ik ook steeds beter onder de knie, al heb ik wel mijn “roze bril” nog nodig en mijn ochtendritueel/structuur. Maar het kost iets minder energie dan het gedaan heeft. Tegenover deze positieve ontwikkelingen staat echter een wat mindere ontwikkeling overdag. Ik heb wat vaker last van wat ik “acute” suïcidaliteit noem, ik bevind mij dan van het ene op het andere moment in een tunnel waar ik niet of bijna niet meer zelf uitkom. En dat is dan wel weer lichtelijk beangstigend. Maar ik dwing mijzelf ertoe om de gedachte vast te houden dat dit tijdelijk is en ook vanzelf minder gaat worden. Niettemin blijft de onrust bestaan.
Maar heel algemeen gezien merk ik dat ik op de goede weg ben, dat ik het pad dat ik wil volgen steeds duidelijker voor ogen heb. Het brengt mij steeds verder in de richting die ik wil, al blijft het zo nu en dan zoeken (twijfelen eigenlijk). Of ik het paradijs ooit bereik dat weet ik niet, maar dat ik vanuit de hel wel de goede afslag heb genomen is mij wel duidelijk.
Koos