Herstelweekend

Mirte & Co waren deelnemers van het herstelweekend. Hieronder een verslag over hoe zij het weekend ervaren hebben:

Het concept van het herstelweekend sprak me heel erg aan. Toch leek deelname voor mij geen optie.  De reis van Limburg naar Friesland, een heel weekend doorbrengen met vreemde mensen en niet kunnen slapen in een vreemde omgeving. Ervan uitgaande dat het niet mogelijk was, stelde ik de vraag of Ingrid (mijn partner) mee mocht ter ondersteuning.  Ingrid mocht mee…

Vrijdag vertrokken we richting Friesland. Onderweg sloeg ineens de twijfel toe. Had ik er wel goed aan gedaan om me in te schrijven? Theoretisch wist ik wat ik kon verwachten, gevoelsmatig lag dit net even anders.  De ervaringen die ik had met “trainingsweekenden” waren namelijk geen succes. Binnen de groep was een duidelijke scheiding tussen professionals en lotgenoten. Zodra er pauze was, trokken de professionals zich terug. Het voelde alsof zij op een voetstuk stonden. Daarbij kwam dat de nadruk lag op het volgen van het programma. Niet mee doen aan een onderdeel was geen optie. Het gevolg was dat ik mijlenver over mijn grenzen was gegaan.  De impact was zo heftig dat ik weken nodig had om bij te komen.  Met dit beeld in mijn hoofd sprak Ik met Ingrid af dat we meteen naar huis zouden gaan wanneer niet goed voelde. Eerlijk gezegd, dacht ik dat we zaterdag weer thuis zouden zijn.

Vrijdagavond werden we aan elkaar voorgesteld en werd het programma besproken. Mij viel meteen op dat het er heel anders aan toe ging.  De groep werd begeleid door ervaringsdeskundigen. Voor mijn gevoel waren we samen één groep en zaten we allemaal op één lijn.  De nadruk lag dit keer niet op het volgen van het programma maar op je eigen kunnen. Je eigen grenzen aangeven, betekent goed voor jezelf zorgen. Er viel een hele last van mijn schouders.

Zaterdag werd uitgelegd welke fases je doorloopt tijdens een herstelproces. Tijdens moeilijke periodes dacht ik altijd dat ik terug was bij af.  Het was fijn om te horen dat het heel normaal is dat er zoveel beweging in zit. De fases doorloop je eigenlijk met vallen en opstaan. Hierdoor werd ik me ervan bewust dat ik veel verder was in mijn herstelproces dan dat ik zelf dacht. Het schilderij dat ik maakte tijdens de creatieve opdracht, liet dit ook duidelijk zien.

Tijdens het avondeten kreeg ik ineens een flashback. Ik liep naar buiten om erover na te denken. Jaren geleden stelde een therapeut mij de vraag: Mag het eigenlijk wel goed met je gaan? Ik voelde meteen weerstand. Mijn reactie was dan ook: “Wat een stomme vraag zeg! Mag het eigenlijk wel goed gaan?”

Op dat moment begreep ik niet waar ze naar toe wilde. Ze zei dat ik er maar eens goed over na moest denken en dat ik het ooit zou begrijpen. Ik was zo boos dat ik de kamer uitliep. En nu ineens, jaren later begrijp ik wat ze bedoelde.  Wat een opluchting dat ik kan zeggen: ”Ja, het mag goed met me gaan.”

Zondag werd het programma ingekort. Meditatie… Normaalgesproken zou ik op mijn stoel blijven zitten, iedereen in de gaten houden en hopen dat het heel snel voorbij zou zijn. Dit keer zat ik, in mijn favoriete houding, op de grond. Zonder erbij na te denken, deed ik mijn ogen dicht en voelde ik mijn lichaam ontspannen. Voor mij had het best nog wel even mogen duren.

Ik zag erg op tegen het volgende onderdeel: ” maskers af”. Alleen al het woord. Ik gaf aan dat ik hier echt niet aan mee zou doen. Daar was alle begrip voor. Toen ik een tijdje buiten zat, voelde het niet fijn dat ik letterlijk en figuurlijk uit de groep was gestapt. De groep voelde veilig voor mij. Ik wilde de individuele verhalen die bij de maskers hoorden, niet missen. Innerlijke strijd… Gelukkig had ik voldoende tijd om erover na te denken.  Wel niet, wel niet…. Ik besloot het te proberen en dat bleek de juiste keuze te zijn. De maskers hadden niet meer de lading die ze ooit voor mij hadden. Ik kon door het masker heen kijken en zag een groep mooie mensen met allen hun eigen verhaal.

Mirte & Co