Moe, gesloopt maar nog niet verslagen
Het coronavirus heeft veel teweeggebracht. Veel ellende, veel doden en veel psychisch leed. Ook voor mij heeft in het begin niet veel goeds gebracht. Eerst was de overgang van een drukke agenda naar een lege agenda een moeilijk moment voor mij. Mijn stabiliteit kwam even in gevaar. Het was voor mij moeilijk om mij zo onverwachts in te moeten stellen op rust. Mijn suïcidale gedachten lagen al op de loer en ik had hulp nodig om niet manisch te worden.
Ondertussen ben ik weer stabiel en heb ik mijn weg weer kunnen vinden. Maar nu word ik geconfronteerd met hele andere zaken. Vanuit Herstelprocesonline, een initiatief van de Stichting Herstelproces, word ik geconfronteerd met schrijnende verhalen. Verhalen van mensen die te maken hebben met de gevolgen van de maatregelen rondom het coronavirus. Verhalen van mensen die het niet meer zien zitten, mensen die suïcidale gedachten bij zichzelf tegenkomen en mensen die niet alleen gedachten hebben, maar ook suïcidaal gedrag vertonen.
Als ik dan de “succesverhalen” lees die op facebook en LinkedIn voorbijkomen over het beeldbellen heb ik de neiging om ze maar over te slaan of er kritisch en hard op te reageren. Ik doe het niet, want er zijn goede verhalen, er zijn mensen bij wie de hulpverlening goed gaat, waar de begeleider of psycholoog elke week (of vaker als het nodig is) contact heeft met de cliënt (ook face – to face). En ik heb die verhalen nodig om mij daarvan bewust te blijven.
Natuurlijk reageer ik op mijn manier wel. Ik laat af en toe een tegengeluid horen door een blog te schrijven en te delen via social media. Want ik ben van mening dat ook het tegengeluid nodig is, dat er gezien wordt dat er ook dingen absoluut niet goed gaan.
De verhalen die ik hoor komen niet alleen uit de geestelijke gezondheidszorg, ook vanuit thuiszorg komen er verhalen die mij raken. Mensen die bedlegerig zijn en waar de huisgenoot, naast een drukke baan van 40 uur per week en burn-out klachten, zich maar moet redden met het huishouden, het twee keer per dag verschonen van het bed en het zorgen voor eten en drinken van de betreffende persoon. Waarbij de bedlegerige ook nog eens te maken heeft met chronische pijn en geen morfine spuiten krijgt. En thuiszorg is niet mogelijk a. in verband met corona b. persoon kan de deur niet open doen (duh…bedlegerig) en c. thuiszorg geen sleutelkastje wil gebruiken in verband met de privacy.
Van dit soort verhalen word ik moe en soms voel ik mij gesloopt, emotioneel. Hoe bestaat het dat dit soort dingen gebeuren?
Maar deze verhalen zorgen er ook voor dat ik weer besef waar ik het allemaal voor doe, waarom ik steeds weer aan de bel trek, initiatieven opstart. De verhalen zorgen ervoor dat ik door ga, dat ik niet verslagen in een hoekje ga zitten. Nee, ze maken mij juist strijdvaardiger.
Ja, ik ben moe, soms gesloopt, maar nog lang niet verslagen.
Koos de Boed