Herstel door suïcide..
Dit is mijn herstelverhaal. Ik probeer met dit verhaal duidelijk te krijgen waarom ik een alcoholverslaving heb ontwikkeld en hoe ik hiervan hersteld ben.
Ik heb een onrustige jeugd gehad. Ik ben opgegroeid in een sociaal zwak gezin dat veel financiële problemen had en altijd schulden heeft gekend. Alhoewel ik als kind niets materialistisch tekort ben gekomen speelde het geldgebrek wel een belangrijke rol in het gezin. Mijn ouders hebben op jonge leeftijd ervoor gekozen om een kind te krijgen zodat ze “ moesten” trouwen en het ouderlijk huis konden verlaten. Mijn moeder is een erg dominante vrouw die veel last had van een minderwaardigheidscomplex en daardoor erg overheersend is. Mijn vader is in zijn leven volledig overschaduwd door mijn moeder en had een alcoholprobleem. Ik ben als derde kind het resultaat van een ongewenste zwangerschap, net als mijn jongere zusje die 9 jaar na mij is geboren. Verder heb ik nog een 4 jaar oudere zus en een 1,5 jaar oudere broer (net als mijn vader inmiddels overleden door alcohol gerelateerde problemen).
Mijn ouders leefden altijd op gespannen voet met elkaar en de rest van de familie, er was altijd wel ruzie met iemand. Van mijn moeder moesten wij als kind daarin mee doen en mochten we geen contact met familie- of gezinsleden waar op dat moment een geschil mee was. Mijn moeder vond in mij iemand waar ze haar problemen mee kon delen, niet alleen de problemen die er met familieleden waren maar ook in de ruzies met mijn vader. Ze vond ook dat ik daarbij voor haar moest opkomen en haar kant moest kiezen. Ik was voor haar als een dagboek die ze alles toevertrouwde, tegelijkertijd verwachte ze van mij dat ik de problemen tussen haar en mijn vader oploste. Ze zag me ook als een vriend die met haar meeging winkelen terwijl mijn vader op de voetbalvereniging een stuk in zijn kraag zoop. Aan de andere kant was ik een slaafje die moest doen wat ze me opdroeg. Ook werd er van me verwacht dat ik voor mijn broer zorgde – die sociaal nogal onhandig was. Hij had geen vrienden of sociaal netwerk en ik nam hem daarom altijd op sleeptouw, ik zorgde er ook voor dat hij ‘s avonds weer veilig thuiskwam als hij teveel had gedronken. Dit alles leek heel normaal totdat ik een relatie kreeg met mijn huidige vrouw…
Mijn moeder kon het niet aan dat ik liever mijn tijd doorbracht met mijn vriendin en we kregen erg veel ruzies, de meest simpele gesprekjes liepen uit op een conflict. Om de problemen te ontwijken nam ik een baan in Duitsland. Vijf dagen per week naar Duitsland waren 5 dagen per week geen ruzie…. Helaas werden de frustraties opgespaard tot het weekend en als ik op vrijdagavond of zaterdagmiddag thuiskwam begonnen de problemen opnieuw… Op een dag vond ik al mijn spullen buiten in vuilniszakken en was ik niet meer welkom…
Mijn huidige schoonouders nemen mij op in hun huis en hun gezin. Intussen ga ik op zoek naar een zelfstandige woning. Kort nadat dat ik deze woning krijg, raak ik betrokken bij een ernstig ongeval. Hierdoor kom ik volledig thuis te zitten met een hersenschudding en, zoals later blijkt, een whiplash. Omdat ik me verveel en de overgang van 60/80 uur per week werken naar helemaal niets groot is, begin ik overdag met het drinken van een pilsje. Langzaam aan ontwikkel ik een verslaving die ik echter nog geruime tijd in de hand kan houden.
Inmiddels ben ik getrouwd en heb ik 2 kinderen gekregen. De alcohol heeft me echter nog steeds te pakken en het gebruik begint steeds meer een probleem te worden. Het wordt zo erg dat mijn vrouw de kinderen meeneemt en tijdelijk bij haar ouders intrekt. Mijn gebruik loop steeds verder uit de hand. Na enige tijd komt mijn vrouw met de kinderen weer terug en ik beloof en toon dat ik beter wil en niet meer drink. De belofte houdt echter niet lang stand en de problemen beginnen weer van voor af aan. Ik voel me waardeloos, kan niet meer zonder alcohol functioneren en weet niet hoe ik moet stoppen. Ik zie mezelf als een blok aan het been van mijn gezin en vindt dat ze beter verdienen. Als ik er niet meer ben kunnen zij in ieder geval verder en hebben ze geen last meer van mij…
Nadat ik tweemaal een poging tot suïcide onderneem kom ik op een PAAZ terecht. Om me rustig te houden krijg ik medicatie tegen ontwenningsverschijnselen. Intussen wordt er een spoedopname in een Detox-kliniek voor me geregeld, zelfs de huisarts zet zijn vrije weekend in om me zo snel mogelijk aan de afkicken te krijgen. Na een week mag ik rechtstreeks van de PAAZ naar de “Zwolsche Poort” – verslavingskliniek te Zwolle.
Hier eenmaal aangekomen wordt ik als een klein kind behandeld, ik moet alles laten zien wat ik mee heb, krijg een kamer toegewezen en moet me aanpassen aan de groep. Wat ik belangrijk vind is niet interessant. Er wordt een dagbesteding opgelegd waar ik niets mee kan, er wordt van me verwacht dat ik mijn complete leven op tafel leg, inclusief financiële details. Ik kom in het verweer en besluit alleen dat te doen wat ik nodig acht.
“Ik zit mijn tijd wel uit”.
Alhoewel ik de behandeling en de plaats verschrikkelijk vindt krijg ik het hier wel voor elkaar om lichamelijk te ontwennen.
Nu is het tijd om door te pakken. Ik besef me dat alleen een kuur in een kliniek niet voldoende is. Aangezien ik een vervolgopname in de kliniek niet zie zitten, moet ik het verder dan maar zelf uit zoeken. Hulp van de kliniek hoef ik niet te verwachten, sterker nog; mijn vrouw krijgt het advies om zo snel mogelijk bij me weg te gaan, ik ben een Narcistische draak van een man waar ze nooit gelukkig mee kan worden en die nooit zal veranderen. Ook wordt haar verteld dat de kans dat ik weer ga drinken 95% is… Deze mededeling versterkt bij mij alleen maar het idee dat ik in Zwolle niet op mijn plek zit!
Via het toenmalige Consultatiebureau Alcohol en Drugs (CAD) krijg ik contactgegevens van een AA-werkgroep in mijn woonplaats. Hier voel ik mij welkom en begrijpt men mijn problemen en worsteling, ik krijg het gevoel in een warm bad te komen! Ik hoef mij niet te verontschuldigen of uit te leggen wat ik voel en hoe moeilijk het is om van een verslaving af te komen.
Tegelijkertijd start mijn vrouw bij de partnergroep van AA, Al Anon. Hier krijgt zij wat meer inzicht in mijn problemen en leert zij er mee om te gaan, ze krijgt de handvatten die ze nodig heeft om zelf staande te blijven in een periode vol onzekerheid, verbroken vertrouwen, intimidatie, leugens en verdriet. Samen kunnen we de wereld weer aan!
Mentaal sta ik er beter voor dan ik lange tijd heb gedaan. Ik weet waar mijn valkuilen liggen. Ik zoek de problemen niet op maar ga ze ook niet meer uit de weg. Ik neem de rust en tijd die ik nodig ben en kom meer voor mezelf op. Als ik me ergens niet prettig bij voel, doe ik het niet meer. Dat houdt ook in dat ik me niet meer verplicht voel om naar bijeenkomsten te gaan waarbij ik stress krijg. Verjaardagen etc. durf ik af te zeggen. Ik leer voor mezelf te kiezen.
Het lichamelijk herstel zorgt voor een eindeloze stroom aan energie. Ik vindt weer een baan en tegelijkertijd ook weer een plek in de maatschappij waar ik heel lang niet meer bij durfde te horen. Dit geeft mij de energie de toekomst weer aan te kunnen. Helaas gaat het bedrijf waar ik zoveel kwijt kan en zoveel vindt failliet….
Ik heb intussen geleerd niet bij de pakken neer te gaan zitten en meld me aan bij VWON als vrijwilliger en wordt coach huisvesting, tegelijkertijd begin ik op de Soepbus in Zwolle om dak- en thuislozen te ondersteunen. Dit werk geeft mij zoveel voldoening dat ik besluit mijn vak als Grafisch Vormgever opzij te schuiven en me te richten op een toekomst in het sociale werkveld. Enige tijd later mag ik beginnen aan de opleiding tot EDZ. Intussen heb ik mijn Taxi-pas gehaald en begin ik met WMO-ritten voor een taxibedrijf. Het werken met mensen die extra aandacht nodig zijn vindt ik echt mooi! Ik besluit een sollicitatie te schrijven aan het COA en mag al vrij snel op gesprek komen, tot mijn verbazing wordt ik zonder benodigde diploma’s aangenomen als woonbegeleider op een AZC.
Al deze tijd is mijn gezin mij blijven steunen en in me blijven geloven. De dankbaarheid hiervoor zal ik nooit uit kunnen spreken, daar is die te groot voor. Ook heb ik een hogere macht of kracht mogen ervaren die me de moed en energie geeft om alles te kunnen en mogen doen wat ik nu doe. Het mogen helpen van de zwakkeren in de samenleving geeft mij de moed om de toekomst zonnig tegemoet te zien en helpt me door de moeilijke momenten.
Mijn herstelverhaal is – net als mijn verslaving – iets waarmee ik de rest van mijn leven mee bezig zal zijn. Het zal iedere keer weer andere elementen kennen, het zorgt er voor ik dat ik mijn eigen ervaring kan delen en mensen in problemen bij kan staan en tegelijkertijd zorgt het er ook voor dat ik nuchter blijf. En beide voeten op de aarde houdt.
En als ik het kan…….