Herstelproces

Mijn leven in vogelvlucht

In December 2005 was ik 28 jaar en zou mijn leven drastisch gaan veranderen. Ik was 5 maanden zwanger en zat op een gelukzalige roze wolk, waar ik bruut vanaf getrapt werd. 

De roze wolk maakte plaats voor een gitzwarte. Ik kreeg tijdens mijn zwangerschap zowel lichamelijke als geestelijke klachten. Het ging de verkeerde kant op en in Januari 2006 werd ik voor het eerst in mijn leven opgenomen op de PAAZ in Blaricum met een depressie. 

Een scène uit een oude film: psychiater met geruite broek en grote zwarte bril. Ik kon alleen nog maar huilen. Ik mocht uiteindelijk weer naar huis maar dat duurde niet lang. Het bleek achteraf een begin te zijn van een lange tijd binnen muren van instellingen. Eline is met ruim 36 weken geboren in het ziekenhuis, ik slikte onder dwang medicatie en zij lag de high intensive care. Dat was moeilijk. Mijn depressie kreeg de titel postnataal en hierdoor mocht ik mijn dochter slechts 2x per dag zien onder toezicht. Achteraf bleek het een prenatale depressie te zijn, welke over was gegaan in een postnatale. Ondanks alle symptomen was ik wel heel blij met mijn kindje. Uiteindelijk was iedereen weer thuis na 2.5 weken en zou het genieten moeten beginnen! 

Nee dus. Ik bleef mij depressief voelen en dit hield alle vreugde tegen. Ik kon nauwelijks voor mijn dochter zorgen of iets doen in huis. Ik verloor mijn interesse voor de kleine dingen en mijn gevoelens vlakten door alle medicatie verder af.  Ik was niet meer bereikbaar voor mijn partner en dochter. 

Ik leefde ruim twee jaar wisselend thuis en in het ziekenhuis en daarnaast probeerde ik zo goed mogelijk voor mijn dochter te zorgen, wat me niet lukte. Nadat ik zelfs na ECT therapie me niet beter ging voelen, besloot ik dat het niet langer zo kon. Ik werd aangemeld voor de Rembrandhof in Hilversum. Toen ze me daarop een afdeling wilden plaatsen met mensen met persoonlijkheidsproblematiek raakte ik in paniek. Ik heb dat toch helemaal niet? Ik had dat toch voor mijn zwangerschap ook niet? Er kwamen gesprekken maar ik voelde mij totaal ongemakkelijk. Ik liep uiteindelijk weg en werd twee dagen later opgepakt door de politie. Ik kwam op de crisisafdeling terecht en al snel in een isoleercel totdat ik naar het KIB in Den Haag ging in 2008.

Ik mocht daar niets en zag mijn familie nauwelijks meer. Ik heb daar een jaar gezeten waarvan zeven maanden in een kale isoleercel met slechts een matras, anti-scheurjurk, kartonnen po en een digitale klok. Eenmaal zat ik daar drie maanden achtereen met bijna geen contact. Wanneer de maaltijd of medicatie werd gebracht, was ik jaloers op de verpleegkundigen die schoenen droegen. Wellicht was er geen andere keuze dan de isoleercel, maar de artsen en verpleegkundigen leken in mijn beleving ongeïnteresseerd en ik werd absoluut niet menswaardig behandeld. Hierdoor verloor ik mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde. Ik voelde steeds minder en door de medicatie voelde ik mij verder afvlakken. Voor mijn omgeving was ik onbereikbaar. Al hield ik zielsveel van mijn familie en dochter. Mijn relatie ging kapot en daarmee eigenlijk mijn hele leven.

Na één jaar werd ik in 2009 naar GGZ Zon en Schild in Amersfoort gestuurd. Gelukkig naar een structuurafdeling. Ik mocht de eerste twee maanden alleen gefixeerd aan mijn armen naar buiten met twee verpleegkundigen. Ook hier belandde ik continue in de isoleercel, zelfs gefixeerd op bed. Ik had een kamer van ongeveer 5m2. Alles was daar smerig. Patiënten plasten en poepten in de gang, toiletten en badkamers. Toch heb ik hier wel fijne momenten gehad en mocht ik mijn familie vaker ontvangen. Alles veranderde toen er een nieuwe psychologe kwam. Zij stelde opnieuw de diagnose borderline bij mij. Na twee jaar verhuisden we naar een groot nieuw gebouw en ik mocht als enige niet mee naar de nieuwe structuurafdeling. Ik moest naar een speciale afdeling voor mensen met borderline. Niet weer!

Vanaf het eerste moment voelde ik mij daar niet thuis en niet welkom door de verpleegkundigen. Ook voelde ik mij totaal niet begrepen. Uiteindelijk resulteerde dit in een sprong van het dak, een opwelling. Hierdoor verbrijzelde ik mijn enkel en het hersteltraject zou jaren duren. Mijn enkel is deels vastgezet en bijvoorbeeld hardlopen zal ik nóóit meer kunnen. Echter werd ik met gipsen been gewoon door acht mensen door de gangen naar de isoleercel gesleurd. Voor onbepaalde tijd terwijl ik niet bij de po/toilet of bel kon. Ook platspuiten gebeurde een aantal keer. Waar was ik in terecht gekomen vroeg ik mij af. Voor mijn zwangerschap was ik een normaal persoon, net als iedereen. Ik deed opleidingen, deed veel aan sport zoals hardlopen en zwemmen. Alles was weg!!

Na anderhalf jaar mocht ik toch weer naar de structuurafdeling. Daar lukte het mij samen met oa de pvp-er, om overplaatsing aan te vragen naar GGZ in Ermelo. Want in Amersfoort wilden ze mij nog jaren houden of zelfs opnieuw naar Den Haag sturen. Na een moeizame strijd kwam ik in mei 2013 op veldwijk terecht. Ik kwam daar in eerste instantie op Hofplein. Hier bleek voor mij te weinig begeleiding te zijn en ik verviel in mijn oude gedrag. In 2014 hebben ze me doorverwezen naar het CIB in Utrecht. Ditmaal met een RM. Opnieuw een gesloten instelling en heel erg streng. Ik mocht een tijd geen bezoek, niet naar buiten, deur vd kamer elke nacht op slot etc. Echter na een paar weken kreeg ik te horen dat ze mijn gedrag niet bij een borderline stoornis vonden horen. Ik kreeg een half jaar lang intensieve diagnostiek. Het ging lang niet altijd goed, maar voor het eerst voelde ik mij begrepen door de artsen/therapeuten/verpleegkundigen. Er werd naar mij geluisterd. Tot mijn verbazing kreeg ik na een half jaar de diagnose autisme. Ik moest compleet omschakelen. Ik werd terugverwezen naar GGZ in Ermelo

Dit keer kwam ik op een gesloten afdeling terecht maar wel met een eigen appartementje. Maar de behandelaars en verpleegkundigen wisten niet hoe ze met mijn autisme om te gaan en ik kreeg geen behandeling. Dit jaar was opnieuw erg moeizaam en de behandelrelatie liep vast. Ik moest voor een time out opnieuw naar Utrecht in 2015. Bij terugkomst moest ik de onmogelijke keuze maken: of geheel zelfstandig wonen, of naar het LIZ in Amsterdam. Totaal tegenovergesteld van elkaar. Ik werd gelukkig bij beiden niet aangenomen. Als laatste redmiddel werd het CCE ingeschakeld. En dit heeft geholpen. Er kwam een jaar lang steeds iemand naar mij toe die gespecialiseerd was in autisme.

Ik voelde mij begrepen en gehoord. Ze maakte steeds videofilmpjes van mij alleen of samen met een begeleider. Deze werden getoond aan het hele team. Het ging vooral om mijn reactie ergens op en er werd uitgelegd waarom ik zo reageerde, en hoe het team daar het beste mee om kon gaan. Daarna werd alles een beetje draaglijker voor mij. Ik werd hierna door een vast team begeleid en vielen veel puzzelstukjes op hun plaats. Ik ging ook naar een therapeute toe die mij met één woord al begreep. Uiteraard ging alles met vallen en opstaan. Maar ik leerde voor het eerst sinds heel veel jaar om mensen te vertrouwen.

Pas in 2018 was ik er klaar voor om beschermd te gaan wonen. Ik was enthousiast en had er echt zin in. Ik kwam op een trainingskamer terecht in Nunspeet. Eindelijk een plek echt voor mijzelf! Helaas liep dit uiteindelijk mis, maar dat kwam door beide kanten.

Ik moest zeer plotseling weg en de enige optie was om te gaan wonen in Ermelo, in een huis met twee anderen. Dit was in 2019. Ik had een heel klein kamertje van 8m2. Er was en is namelijk een afspraak gemaakt, dat ik nóóit meer in een instelling terecht mocht komen. Of dit nu een goed idee is geweest, weet ik niet. Ik voelde mij in het huis niet fijn, ik werd continue in de gaten gehouden door de andere twee bewoners en had nauwelijks privacy. Elke dag kwam er begeleiding langs voor een gesprekje. Het liep allemaal niet echt lekker en na drie maanden kreeg ik de kans om in Harderwijk te gaan wonen, in een beschermd wonen project van Ambulante Hulp Midden Nederland in 2019.

Ik greep deze kans met beide handen aan, dankzij mijn behandelaar in Ermelo. Het was een nieuwbouwproject en in één gebouw met grote centrale hal, zat een aantal appartementen. Die van mij was slechts 28m2 maar ik kon er best iets leuks van maken. In de nacht was er altijd iemand aanwezig en overdag had ik twee korte contactmomenten. Daar moest ik het mee doen. De grote hal werd een beetje een huiskamer en ik had geen tuin of wat dan ook, dus moest altijd via de hal. Ik denk dat dit mij uiteindelijk opgebroken heeft. Ik wilde namelijk het liefst iets helemaal voor mijzelf. Aan de andere kant waren de twee contactmomenten per dag niet altijd voldoende. Verder had ik geen behandeling, behalve wekelijks een gesprek met mijn spv-er. Ik ging in de zomer nog heerlijk naar alle strandjes in Harderwijk toen ik er net woonde. Daarna werd het lastiger. Ik raakte soms erg angstig en in paniek en wist niet meer wat ik moest doen. 

Uiteindelijk sloeg ik door op 14 januari 2020. De begeleiding kon mij in de ochtend niet meer rustig krijgen en ik verwondde mijzelf met een mes. Wat er vervolgens gebeurd is dat weet ik helaas niet meer. Ik moest wachten tot in de middag, dan zou er iemand komen. Dat gebeurde ook echter was het de directeur met nog een paar mensen. Hij vertelde mij direct dat ik diezelfde dag nog op straat gezet zou worden. Ik weet dat ik mijn moeder heb gebeld en keihard geschreeuwd heb van ongeloof. Dit was één van mijn ergste nachtmerries! Ik duwde iedereen mijn kamer uit waarop de politie kwam. In slechts een hemd, broek en teenslippers werd ik in handboeien afgevoerd naar het politiebureau en in een cel gezet. Ik stond doodsangsten uit en kon alleen maar huilen. Na een tijdje werd er gezegd dat mijn jas en schoenen werden gehaald en ik dan naar de dak en thuislozen opvang in Zwolle werd gebracht. Mijn leven was voorbij. 

Ik was verbaasd toen mijn eigen advocaat kwam na een aantal uur. Tijdens het gesprek met hem kreeg ik te horen dat ik naar GGZ centraal Ermelo gebracht zou worden voor verdere afspraken. Ook kreeg ik wat persoonlijke spullen en mijn telefoon. Ik was opgelucht maar dat was van korte duur. De volgende dag was er een vergadering met de behandelaar daar. En mijn grootste angst werd opnieuw waarheid. Omdat ik niet meer opgenomen mocht worden bij GGZ centraal, zou ik de volgende dag alsnog op straat gezet worden. Ik heb het opnieuw uitgeschreeuwd omdat ik mij compleet machteloos voelde. Mijn ouders waren bezig met juridische stappen maar daar kon ik niet wonen. Mijn problematiek was te heftig. Vervolgens heb ik iemand in Harderwijk gebeld waar ik ook vrijwilligerswerk deed. Zij kende heel veel mensen en zei dat ze mij niet op straat mochten zetten. Zo gauw dat wel gebeurde, kon ik naar haar toekomen. En dat is wat ik de volgende dag heb gedaan. Ik heb daar een gesprek gehad met mijn spv-er erbij en we vertelden dat we naar de gemeente zouden gaan. Ze kon niets doen voor mij. Echter op het moment dat we naar buiten liepen, werd ik gebeld dat er een crisisplek voor mij was bij Ambulante Hulp Midden Nederland in Hierden. Ik zou daar een dak boven mijn hoofd hebben, maar verder geen begeleiding. Dit zou voor 6 weken zijn, maar wat moest ik daarna?

In februari 2020 kreeg ik bericht dat er wellicht toch hulp voor mij was maar wel op een heel andere manier dan ik gewend was. Het was de enige optie dus ik ging het gesprek aan. Ik maakte kennis met Gerrit Huisman van Op maat dienstverlening. Transformatieversneller en tevens werkte hij voor GGZ centraal. Samen met Karin van Marle welke ik nog kende van de Duynenhof had hij al eerder iemand begeleid en hadden ze een team opgezet vanuit meerdere zorgpartijen. Inmiddels heet dit team het regioteam. Ze bieden beschermd wonen aan huis en doen dit met de expertise van verschillende organisaties. Ik kreeg een gesprek waar mijn ouders ook bij waren. Ik stond met mijn rug tegen de muur, want als ik het voorstel niet zou accepteren had ik ook na 6 weken geen plek meer. Ik was uitbehandeld. 

1 van de vragen welke me in dit gesprek werd gesteld was, welke wens heb jij? 

Dit kon ik goed verwoorden. Namelijk richting het Gooi. Liefst in een instelling voor mensen met autisme. Maar ik had geen binding met het Gooi, ondanks dat ik daar al 11 jaar stond ingeschreven bij de woningbouw en mijn familie en dochter daar woont. Er werd mij beloofd dat ze alles hieraan zouden doen, wanneer ik met hen in de samenwerking bleef. Ik had er weinig vertrouwen in, maar wat moest ik anders. 

Ik werd begeleid door verschillende hulpverleners van verschillende instanties elke dag. Ggz centraal, ambulante hulp, s Heerenloo. Eigenlijk alle hulpverleners waren erg aardig. We deden de praktische dingen in huis, zaken regelen maar er was ook ruimte voor een gesprek of om even naar buiten te gaan, iets leuks te doen etc. Daarnaast kreeg ik ook begeleiding van GGZ fact en een psychologe van s ’Heerenloo voor therapie. De vaste begeleiders op vaste dagen en tijden heeft mij veel rust gebracht. Ook werd er gezorgd voor zoveel mogelijk duidelijkheid i.v.m. mijn autisme. In het weekend kon ik bellen met de bereikbaarheidsdienst. Tevens had ik een BOR-regeling in Ermelo waarvan ik af en toe gebruik maakte. Het is zeker niet altijd makkelijk geweest. Mede door coronatijd was er weinig meer mogelijk. Mijn depressie nam opnieuw de overhand waardoor ik vorig jaar zomer nog 2 maanden naar het UMC ben geweest voor intensieve ECT behandeling. Gelukkig zocht het team mij daar ook op. Het lijkt wat te hebben geholpen. 

Ondanks dat ik graag naar een instelling wilde in het Gooi, heeft het team mij ervan weten te overtuigen dat hun dachten dat ik beter zelfstandig kon gaan wonen met dezelfde begeleidingsvorm aan huis wat ik nu ook kreeg. Ik had het vertrouwen hier nog niet zo in. Het was Gerrit gelukt om mij daar in aanmerking te laten komen voor een urgentieverklaring. Het verhaal van geen binding heeft hij weten om te zetten. Dat had ik nooit verwacht, ik stond al elf jaar ingeschreven bij de woningbouw echter stond ik nog steeds bijna onderaan de lijst.

Ik ben eind November 2020 verhuisd naar een prachtig appartement in Huizen. Terug naar het Gooi naar mijn dochter en familie, dit had ik nooit durven dromen! Voelde mij na enige tijd zo goed dat ik de stap heb durven te zetten om medicatie af te bouwen. Hier zit ik nu nog midden in. 

De eerste maand werd ik nog door het vaste team in Harderwijk begeleid. Ik vond het heel moeilijk om ze los te laten en niet te weten wat er nu zou gebeuren. Maar alles werd door het oude team heel erg goed overgedragen aan het nieuwe team dat op dezelfde wijze zou gaan werken. Ik kreeg begeleiding vanuit Kwintes, Sherpa een het fact-team van GGZ Huizen. Karin bezoekt mij nog wekelijks en coördineert het nieuwe team. Dit kan helaas niet voor altijd. Ook de psychologe vanuit s Heerenloo geeft mij nog wekelijks behandeling. Ik woon hier nu met vier grasparkietjes en mijn familie dichtbij. Ik had dit nooit kunnen dromen, na 15 jaar psychiatrie, opnames en separeers woon ik zelfstandig. Het gaat soms met vallen en opstaan, maar ik krijg er steeds meer vertrouwen in. 

Ik ben Gerrit en het team dus enorm dankbaar voor deze kans! Ik moest het zelf natuurlijk wel echt willen en ernstige terugvallen wil ik proberen te voorkomen. Daar werk ik zelf ook hard voor, om mijn eigen negatieve gedrag om te zetten in iets positiefs. En hopelijk gaat dit steeds iets vooruit! 

Ik schrijf dit voor iedereen die ook vast zit, blijkbaar zijn er uitwegen!!

Wendy van Kampen.