Het dieptepunt bereikt…

rock bottom

“(absoluut) dieptepunt:
fall to rock-bottom
een dieptepunt bereiken”

2005 – Vastgelopen; geen uitzicht meer op een toekomst.

Verslaafd aan alcohol, letterlijk geen mogelijkheid meer om nog zonder te kunnen functioneren. Als ik niet kan drinken loop ik de hele dag maagzuur over te geven en kan ik van het trillen nog geen kopje vasthouden. Het is alsof mijn hersens vastlopen als ik iets wil want niets lukt nog zonder alcohol – het gebruik is zelfmedicatie geworden.

Moe van alle problemen – zowel lichamelijk als in mijn hoofd.
Alleen maar zorgen, stress en dat vervelende prikkelende getreiter in mijn hoofd.

Een gezin dat ik langzaam aan sloop. Een vrouw die met een man moet samenleven waar ze niet voor gekozen heeft.
2 prachtige kinderen die geen vader meer hebben.
Waar ben ik nog goed voor? Wat kan ik nog doen? Wat ben ik zonder hen? Wat zijn zij nog met mij?
Zijn zij niet beter af zonder mij?
Hoeveel pijn doe ik hen aan?
Hoe kan ik het stoppen?
Ik heb al zoveel geprobeerd,
niets lukt…

Alles wat ik had, alles waar ik voor leefde was al kapot. Mijn hobby’s
mijn werk, mijn ouderlijk huis – mijn verleden en nu ook mijn toekomst.

De enige uitweg uit alles lijkt zo makkelijk maar is zo moeilijk.
Toch wil ik zo niet meer verder en besluit toch er dan maar uit te stappen…

Ik neem een flinke dosis medicijnen en een volle fles sterke drank mee en sluit me op in de schuur.  Betraand en overmand door verdriet neem ik zoveel mogelijk tot me en zak langzaam weg…

Kut! Dit was niet de bedoeling!

Zijn mijn eerste gedachten als ik merk dat ik nog leef. Ik wordt wakker in een bed, aangesloten op van alles, allemaal draden die uit me steken. Ik trek alles los en uit me en ga rechtop zitten. Ik wordt gelijk weer tegen het bed gewerkt.

Dan zie dat ik in het ziekenhuis ben. Er wordt me verteld dat alles goed is en ik rustig aan moet doen. Als ik na een poosje hoor dat – als ik geplast heb – ik de afdeling mag verlaten ga ik naar het toilet. Het lukt, ik mag weg!

Ik mag echter niet naar huis… Nog verdwaasd laat ik me naar de PAAZ wegvoeren. Hier krijg ik een kamer. Ik mag nog niet naar bed terwijl ik echt kapot ben. Ik moet de rest van de middag en de avond met de groep doorbrengen, verplicht wat eten, socialiseren, koffie drinken, nieuws kijken. Om 22.00 uur mag ik eindelijk naar bed. Helemaal gesloopt laat ik me in bed vallen maar slapen is er niet meer bij. Om een uur of 24.00 en rond 03.00 uur komt er iemand kijken of ik er nog ben. Alsof je hier weg kunt…

Eindelijk val ik in slaap, vol spanning wat morgen brengt en hoe het nu verder moet. Hoe het met die prikkels in mijn hoofd, de ontwenningsverschijnselen en mijn misselijkheid gaat.